Een bizarre tijd brak aan in maart 2020. Wie had ooit gedacht dat ik met een gum de hele agenda kon uitwissen wat betreft optredens in verband met de Covid-19 uitbraak. Midden in een van de drukste periodes tot nog toe in mijn muzikale loopbaan. Een puzzel die perfect gelegd was; een soort klokwerkje waarbij elk tandwieltje precies op de goede plek zat. Op die manier kon ik veel spelen met Fuse maar ook veel (invallen) bij The Analogues én daarnaast nog met Dorona Alberti een voorstelling met James Bond muziek maken. Maar helaas; zoals vele collega’s met mij moesten we overgaan tot het zoeken naar alternatieven. Online (live)stream concerten schoten overal als paddenstoelen uit de grond. Ook met Fuse hebben we er meerdere gedaan waaronder deze in het Concertgebouw.
Even een flinke sprong terug naar 18 juli 2020. Gelukkig was er toch nog wat mogelijk in de zomer. De besmettingen waren laag (genoeg) om toch het een en ander te organiseren. Zo ook de jaarlijkse traditie in het Concertgebouw. Deze keer waren we gepromoveerd tot de grote zaal en gelukkig konden er toch een paar honderd man aanwezig zijn. Uiteraard zorgt zo’n show voor wat gezonde spanning en ach, je slaapt misschien iets minder goed de nacht van te voren. Ik had zelfs een beetje buikpijn. ”Vreemd” dacht ik. Ik heb eigenlijk nooit fysiek last van zenuwen of iets dergelijks. De buikpijn werd vervelender en heviger. De volgende middag een huisarts aan de telefoon waar vervolgens het advies kwam; ”hou het goed in de gaten, vooral bij koorts”. Nouja, op zo’n belangrijke dag ga je natuurlijk nét even iets verder dan je normaal zou doen. Het bleef pijn doen maar ik kon nog lopen, dus tja, dan kan een concert toch ook wel? Rond 18.00 moest ik dé call maken; gaan we spelen of niet? Zo niet, dan konden de bezoekers nog ‘op tijd’ worden afgezegd. Ik besloot toch maar door te zetten. Het waren 2 bijzondere sets waar ik me eerlijk gezegd nauwelijks iets van kan herinneren… Hier het bewijs dat het tóch echt is gelukt. 20 minuten na afloop van set 2 zat ik in een Uber naar de eerste hulp van het VUmc. De volgende ochtend is mijn inmiddels gebarsten appendix verwijderd in het Amstelland Ziekenhuis in Amstelveen waar ik ook nog 4 dagen mocht blijven voor een antibiotica behandeling. Twee dagen dáárna stond ik alweer op het podium met Jett Rebel en Kamerata Zuid in Tilburg.
Ben ik dan heel stoer en kan ik de wereld aan? Mwah, ik heb vooral héél veel geluk gehad. Hoe ontzettend balen zou het zijn geweest om na zo’n lange tijd van niét spelen door Corona ook nog eens zo’n belangrijk concert niet door had kunnen gaan… dat was achteraf niet nodig en dus ben ik achteraf alleen maar gelukkig.
Fast forward naar oktober 2021. We zijn weer los, er kan weer gespeeld worden en is gebleken ook. We spelen met Fuse ca 60 shows in een paar maanden tijd en ook ga ik weer op pad met The Analogues. Ik hoop je bij een van de shows te zien.
Tot slot; ik ben ook weer een jaartje ouder. Dat vierde ik met Fuse in Ede op 2 oktober. Het publiek heeft zelfs voor me gezongen voor aanvang van het concert. Ik kon dus niet anders dan mijn solo in een verjaardagssfeer te doen met last-minute geïmporteerde geluidseffecten.
